Samorozwój jest zakodowaną potrzebą każdego z nas, chociaż niektórzy potrafią zagłuszyć ją na tyle, by zatrzymać się w miejscu i nie robić nic ponad to, co jest niezbędne do życia z dnia na dzień. Inni mylą samorozwój z rozwojem zawodowym, zastępując potrzebę doskonalenia siebie potrzebą osiągania sukcesów. Jeszcze inni stawiają między tymi dwoma elementami znak równości. A jak naprawdę działa samorozwój? W psychologii samorozwojem określa się dążenie do rozwijania swojego wnętrza, swojej duchowości, dążenie do wewnętrznej integralności i stawania się “tym, kim się jest”. Innymi słowy, jest to świadome spełnianie swojego powołania i przeznaczenia. Ludzie, którzy rozumieją potrzebę samorealizacji i podążają jej ścieżką charakteryzują się dystansem do świata, poczuciem humoru oraz bliskimi związkami z innymi osobami ze swojego otoczenia. Raczej nie da się pogodzić tego z realizacją zawodową, gdzie zazwyczaj musimy stać się trybem w doskonale funkcjonującej maszynie i pozbawić życia prywatnego, a już na pewno duchowości. Nie na darmo mówi się, że pogoń za karierą jest “duchowym samobójstwem” – w tym stwierdzeniu leży mnóstwo prawdy. Oczywiście są osoby potrafiące pogodzić obie te sfery i doskonale radzić sobie zarówno na polu zawodowym, jak i osobistym. Wystarczy spojrzeć na szefów największych korporacji świata, którzy bardzo często czują się spełnieni w obu przypadkach. Warto jednak wziąć pod uwagę, że oni – budując swoje imperia – mogli dowolnie zarządzać własnym czasem i nie działali pod presją, czego nie można powiedzieć o pracownikach tychże korporacji. I właśnie na tym polega tajemnica sukcesu. Należy umieć oddzielić od siebie obie sfery – życie prywatne od zawodowego – dzięki czemu będziemy mogli robić karierę, a jednocześnie rozwijać się duchowo, co w połączeniu da nam prawdziwe szczęście.
