W życiu każdego dziecka i każdego rodzica przychodzi taki moment, w którym zaczynają padać niewygodne pytania. Skąd się biorą dzieci? Gdzie zniknęła babcia? Czemu mamusia krzyczała w nocy? To tylko niektóre z kłopotliwych spraw, z jakimi trzeba sobie poradzić. A jak zrobić to najlepiej? Zastanówmy się… Najgorszym błędem, jaki popełniają rodzice w takiej sytuacji jest kłamstwo albo unikanie odpowiedzi. Dzieci są istotami przenikliwymi i sprytnymi, nie jest łatwo je oszukać, zwłaszcza kiedy są czegoś bardzo ciekawe. Jeżeli nasza odpowiedź wyda im się niesatysfakcjonująca lub podejrzana, pójdą poszukać wiedzy gdzieś indziej. A lepiej, żeby nie zdobywały informacji o seksie czy śmierci od rówieśników lub z internetu. Rozmawianie z dzieckiem o takich sprawach nie powinno stanowić problemu, wręcz przeciwnie – jest dla rodzica wyzwaniem, jednym z wielu, jakie postawi przed nim rodzicielstwo. A warunkiem zdania tego egzaminu jest szczerość i otwartość. Oczywiście nie należy od razu wyjaśniać wszystkiego z najdrobniejszymi szczegółami, jednak pod żadnym pozorem nie można również opowiadać wymyślonych bajek (np. o dzieciach przynoszonych przez bociany). Nie dość, że narażamy je na śmieszność – być może wśród rówieśników znana jest już podstawowa wiedza na ten temat – ale przede wszystkim nie okazujemy mu odpowiedniego zaufania i wprowadzamy w błąd. Podobnie jest z pytaniami o odejścia najbliższych, chociaż te są o wiele trudniejsze, niż wszystkie pytania dotyczące seksu razem wzięte. Ale tutaj również trzeba zachować zimną krew i wytłumaczyć dziecku, że każdego z nas czeka kiedyś śmierć i odejdziemy do innego świata/świadomości/czegokolwiek co uważamy za słuszne. To jednak pytanie z natury metafizycznej i trzeba bardzo uważać odpowiadając na nie, by dać dziecku obraz wydarzenia, ale bez jednoczesnego straszenia czy wzbudzania przerażenia. Po prostu należy wytłumaczyć, że śmierć również jest elementem życia i – w zależności od okoliczności odejścia – opowiedzieć ogólnie, czemu stało się tak, jak się stało. Generalnie rzecz ujmując, należy z dziećmi rozmawiać tak, by nie zatajać przed nimi istoty rzeczy, ale nie zagłębiać ich również przedwcześnie w szczegóły.
